Li gor daneyên Wezareta Xizmetên Malbat û Civakê, li Mêrsînê hezar û 343 jin û zarok serî li sitareyan dane. Rêxistinên jinan, destnîşan kirin ku berî ku mal veguherin "hêlîna tahdeyê" demildest divê plana çalakiyê ya lezgîn pêk bê.
Meclîsa Jinan a HDP’ê ya Rihayê, bi boneya Roja Dayikan ji girtiyên jin ên siyasî ku li girtîgehên cuda tên girtin re qert şand. Parlementera HDP’ê Ayşe Surucu, li pêş PTT’ê axivî û ev tişt: “Ji bo dayikan diyariya herî mezin azadî û aştî ye.”
Dayika Aştiyê Sîmanperî Akyildiz ji ber şewba vîrûsa koronayê jiyana xwe ji dest da.
Li taxa Nurê ya navçeya Cizîrê Hulya Dalmiş ku 10 sal in tedawiya nexweşîna penceşêrê dibîne, li gel ragihandina qedexeya derketina derve barê wê giran bû û 3 karan bi hev re dike. Dalmiş a ku kedeke mezin dide jî ji neditina keda jinê bi gilî ye.
Prof. Dr. Ferîde Acar got vekişandina ji Peymana Stenbolê ji neîmzekirina peymanê bêtir xetereyê dide. Dildara EŞÎK’ê Zelal Ayman jî got wê rêxistinên jinan dev ji peymanê bernedin û dê destûrê nedin ku ser rojeva peymanê were girtin.
Dayika yek ji sembolên têkoşîna jinan Berdevka Demî ya TJA’yê Ayşe Gokkan Lutfiye Gokkan, bal kişand ser Roja Dayikan û got: “Xelata wê ya herî mezin, têkoşîna wê ye. Divê serê dayikên zarokên wan têdikoşin her tim bilind be.”
Halîme Kahraman ku gava 15 salî bûye malbata wê, bi darê zorê wê bi kesekî 30 salan jê mezintir re zewicandiye, got: "Zarokên wî bi qasî min bûn. Ma min ê çi bikira. Pir zor bû. Bila jinên niha ne wisa bin, bila ji bo jiyana li gor dilê xwe li ber xwe bidin."
Dayikên ku kêlikeke gorên zarokên wan jî tune ne û ne li benda gul an jî kulîlkekê ne gotin: "Heya aştî û demokrasî neyê, ji bo me rojeke bi navê Roja Dayikan tune ye."
Hiqûqnasan nepêkanîna qanûnên derbarê mafên jinan de rexne kirin û gotin: "Ev polîtîka xwe dispêre Serdema Navîn û encama helwesta terîqat û cemaetên paşverû yên dijminên jina ye."
Sûltan Deyîş ku hevjînê wê û keça wê girtî ne, 29 sal in girtîgeh bi girtîgeh digere. Deyîş, anî ziman ku Roja Dayikan ji bîr kiriye û got: "Roja ku şer bi dawî bibe û em bigihên zarokên xwe, dê wê rojê bibe Roja Dayikan."
Jinên ku li Hala Zebze û Fêkiyan a Mêrsînê bi heqdesteke erzan tên şixulandin gotin: "Pandemî herî zêde bandorê li me dike, lê em tu carî nayên dîtin û hesibandin."
Remziye Yel a 59 salî ku li Amedê tevî 4 zarokên xwe di xaniyekî kavilbûyî de dimîne û ji bo debara zarokên xwe bike nêrdewana paqij dike, got: "Wezîr dibêje, li welatê me xizan tune ne. Çawa tune ne? Bila were vî halê me yê perîşan bibîne."
Di roja dayikan de gelek dayik, vê rojê xemgîn û bi êş pêşwazî dikin. Hin dayik, zarokên wan ji bo jiyanek azad û bi edalet jiyana xwe ji dest dan. Hin dayik, zarokên wan ji malê hatin binçavkirin û windakirin. Hin dayik, zarokên wan ji bo debarê di karkerî zevî û înşaetan de kar dikin. Hin dayik zarokên wan li kolanan hatin kuştin. Hin dayik jî li kolanê hatin kuştin û zarokên sêwî li dû xwe hiştin. Lê hişmendiya mêr a serdest tenê salê rojekê wekî "Bihiştê" pênase dike. 364 rojan jî li dayikan dike dojeh.
Emîne Şenyaşar ku zarokên wê li ber çavên wê qetil kirin, derbarê Roja Dayikan de ev tişt got: “Kesekî ku roja min pîroz bikin nehiştin. Celal û Adilê min roja min pîroz dikirin. Wan jî j imin girtin. Fadilê min jî kirin girtîgehê.”
Alîkara Serokê Baroya Amedê ya nû Zûhal Sayilgan Işik, diyar kir ku wê ji bo temsiliyeta wekhev zêdetir di nava hewldanan de bin û wiha got: “Di qada mafên jinan de, ji bo hişmendiya civakî çêbibe dê xebatên me yên zayendiya civakî çêbin.”